Soms sta ik vertwijfeld tussen mijn vinylkast, computer en apothekerskast waarin ik mijn Cd’s en muziekboekenverzameling bewaar: hoeveel nieuw materiaal ga ik nog binnenslepen, terwijl ik het
beste allang in huis heb?
Tegen beter weten in verkondig ik mijn muziekvrienden dat we dan een ‘terugluisterjaar’ inlassen, waarbij alleen van top tien artiesten ongelimiteerd gekocht mag worden. De eerste
ontsnappingsroute is al dat de onderste plaatsen van deze top 10 door de jaren heen kan veranderen. Vaste waarden in de top tien zijn in elk geval the Allman Brothers (+related), Warren Haynes,
Derek Trucks, Dr. John, Bonnie Raitt, Bobby Charles en Delbert McClinton. Ik ben dus blij dat ik iets mag zeggen over het nieuwe album van Delbert McClinton.
Delbert McClinton heeft de respectabele leeftijd van 75 jaar bereikt en hij treedt nog steeds op. Hierdoor kan hij terugzien op een carrière waarin hij in meer dan een halve eeuw ieder podium van de US heeft bestookt met zijn dansbare Americana mix van blues, soul, country, funk en jazz. Stoïcijns trok hij met zijn grote band, steevast met blazers, van roadhouse tot dancehall, zonder zich iets aan te trekken van de muzikale mode van het moment.
Wat mij betreft is McClinton ondergewaardeerd als je kijkt naar het constante niveau van albums, performances en ook als songwriter heeft hij successen gekend, hetgeen leidt tot een constante stroom aan royalty’s. Ook is het niet onaannemelijk dat McClintons invloed op het Blues Brothers concept verder reikt dan dat zijn “B-Movie Boxcar blues” gecoverd is. Immers, ook de Blues Brothers Band, steevast met 3 blazers en mondharmonica, bracht een mix van blues, soul, country, jazz en funk. Door het enorme succes van de cultfilm kende opeens de hele wereld de gezichten van James Brown, Aretha Franklin, Ray Charles, Cab Calloway en John Lee Hooker en daarnaast de muziek van Sam & Dave en Otis Redding.
Het laatste album, “Prick of the Litter”, is weer een echt Delbert McClinton album. Wellicht iets meer ‘laid-back’ dan eerder materiaal, maar daardoor niet minder intens. Een lekkere shuffle, fijne ballads, zelfgeschreven ogenschijnlijk kabbelende liedjes die toch in je systeem gaan zitten, en een aantal nummers die de oude bigband jazz stijl vertegenwoordigen in de geest van Count Basie, Duke Ellington en Nat King Cole. En laten we wel wezen, een artiest van dit kaliber mag op zijn oude dag een iets meer laid back album afleveren waarbij hij ingetogen prevaleert boven ongelimiteerd vuurwerk: been there, done that.
Er valt genoeg te ontdekken aan dit album, en het beste advies aan de Delbert-fans is dan ook direct de repeat-knop maar in te drukken, of tijdens een hele lange autorit uitsluitend deze CD in de speler te stoppen.
Als we een schaal tot vijf hanteren geef ik dit album vier sterren: meer dan de moeite waard voor de fans en voor die muziekliefhebbers die graag meegroeien met een artiest, zoals bijvoorbeeld ook het laatste album van Bonnie Raitt – waar senioriteit garant staat voor een bepaalde intensiteit die van new kids on the block niet verwacht kan en mag worden.
Desalniettemin zou ik beginnend Delbert-geïnteresseerden die vuurwerk zoeken, adviseren te beginnen met de “Live from Austin” series. De DVD is eerder opgenomen dan het in 1989 op
Alligator uitgebrachte album, dat ik zou houden als ik slechts 10 albums uit mijn collectie zou mogen houden. Dit album werd begin jaren 90 dagelijks gedraaid in mijn stamkroeg, waardoor er door
de lokale Free Record Shop zeker 70 exemplaren van zijn verkocht.
Een andere tip is de bonus-DVD met 6 nummers (met de band waarmee “Never Been Rocked Enough” is opgenomen) bij het album “Acquired Taste”. Als we de vereiste ‘live’ laten varen zijn
er “2-albums-op-1-CD packages” van de eind jaren ’70-begin jaren ’80 klassiekers als “The Jealous Kind”, “Plain from the Heart”, “Second Wind”, “Keeper of the Flame”.
Maar eigenlijk kun je alles kopen van Delbert, maak hem gewoon een van je top tien artiesten!
Reactie schrijven